بیست‌و‌هفتمین جشنواره‌ی فیلم كوتاه تهران: جشنواره‌ی چاق و پاشنه‌های آشیل
نیما عباس‌پور: بیست‌و‌هفتمین جشنواره‌ی فیلم كوتاه در سینما فلسطین و خانه‌ی هنرمندان ایران برگزار شد و مانند سال گذشته فقط تكرار نمایش فیلم‌های بخش بین‌الملل در خانه‌ی هنرمندان بود. فیلم‌های بخش مسابقه ملی نیز هم‌چون چند سال اخیر تنها یك سانس به نمایش درآمدند. تصمیم شاهكاری كه نمی‌دانم در چه سالی و توسط كدام نابغه‌ای گرفته شد و متأسفانه باقی ماند و تبدیل شد به یك رسم غلط. از همه بدتر این‌كه این امر به جشنواره‌های دیگر نیز تسری پیدا كرد. این در حالی است كه در سال‌های پیش همه‌ی فیلم‌ها تكرار می‌شدند. در نتیجه فیلم‌ساز نگون‌بختی كه فیلمش ساعت 9:45 صبح نمایش داشت و تنها بیننده‌ی فیلمش خود و چند رفیقش بودند (البته اگر رفاقتی وجود داشته باشد در این روزگار) می‌توانست دل‌‌خوش به این باشد كه فیلمش برای بیننده‌ی بیش‌تری نیز به نمایش درخواهد آمد. متأسفانه تصمیم‌هایی غلط نظیر زیاد كردن بخش‌های جنبی جشنواره به بهانه‌ها و با عنوان‌های مختلف كه گاهی عجیب و بی‌ربط بودند و در نتیجه‌ی زیاد شدن تعداد فیلم‌ها و چاق شدن جشنواره این ضربه‌ی ناكاركننده را وارد آورد.